Fiziksel eksikliğinin farkında olmadığı için mutlu ve neşeli olan Burunsuz Tavşan’ın hayatında beklenmedik bir gelişme olur. Kimilerine göre o belki sincabımsı bir varlık olabilir ama tavşan değildir. Çünkü sıradan bir tavşan olduğunu söylediğinde kirpi ona, “Sanmıyorum,” yanıtını vermiştir. Çevresindeki başka hayvanlar da garip davranırlar, dalga geçerler, kıkırdarlar ve onu parmakla gösterirler.

O günden sonra tavşan kendisine neden böyle davranıldığını düşünmeye başlar. Sonunda sorunun ne olduğunu bulur. Onun burnu yoktur!  

Halinden çok utanır, arkadaşlarından uzaklaşır ve kendini yalnızlığa mahkûm eder. Artık sıra dışı, mutsuz ve kaygılı biridir.  

Yaşadıklarından olumsuz yönde etkilenir, hayattan tat alamaz hale gelir. Oysa daha düne kadar keyfi yerindeydi ve mutlu biriydi.

Bir gün, Burunsuz Tavşan’ın karşısına, onu her haliyle çok sevecek muhteşem bir kız çıkar… 

Bakalım bundan sonra tavşan için bazı şeyler değişebilecek mi?

Ne dersiniz, ‘sevgi’ her sorunun üstesinden gelebilir mi?

O kız, tavşanın kendisiyle barışık yaşamasını sağlayabilecek mi? 

Bir canlıyı olduğu gibi yani kusurlarıyla sevmek mümkün müdür?

Kusursuz insan ya da canlı var mıdır?

Arkadaşlarımızı seçerken fiziksel görünüşlerine mi yoksa duygu dünyalarına, bize yaklaşımlarına ve düşüncelerine mi önem vermeliyiz? 

Kitabı çocuklarımızla birlikte okuyarak, bu sorulara başkalarını ekleyebilir onların düşünce ve duygu dünyasını zenginleştirebiliriz.

Annabel Lammers; “Burunsuz Tavşan”, Çizen: Hanneke Siemensma,  1001 Merak Yayınevi, 2022. 32s. 

Açık Kürsü'de yayımlanan içerikler, doğrudan yazarın kendi sorumluluğundadır.

Eksi 18 Edebiyat Topluluğu'nun görüşlerini yansıtmayabilir.